Het is zondag ochtend, zes uur, terwijl een groot gedeelte van Nederland zich nog een keer lekker omdraait in zijn bed, trek jij je overall en laarzen aan. Je hoort de koeien in de verte al loeien, het is tijd om weer aan de slag te gaan, de koeien moeten gemolken worden.
Als klein meisje op een boerderij leer je al snel dat deze zondag ochtenden magisch kunnen zijn. Je ziet de zon opkomen terwijl de koeien tevreden naar de melkstal lopen. Alles verloopt in rust en harmonie, een hechte samenwerking tussen mens en dier en daar kom je graag vroeg voor uit bed.
Op dit moment kennen we vele crisissen in Nederland, ook in de agrarische sector. De akkers zijn in het voorjaar te nat en in de zomer te droog, om nog maar te zwijgen over stikstof en alle andere uitstoten. Als je aan mij vraagt hoe mijn toekomst eruit ziet? Ik heb geen idee. Wat ik wel weet, is dat iedereen zijn verantwoording dient te nemen als het gaat om verduurzaming; de industrie, de boeren en de burgers, alleen samen kunnen we de verschillende crisissen stoppen.
Ik kies voor duurzame landbouw, want juist de jonge boeren en boerinnen willen verder op een verantwoorde manier. Dat we mest niet langer als een afvalproduct gaan zien, maar als waardevolle grondstof waar verschillende producten van gemaakt kunnen worden die we allemaal kunnen gebruiken. Denk aan gas, ‘groene’ elektriciteit en zelfs waterstof. Dat we inzien dat Nederland niet zelfvoorzienend is, want wij maken geen smartphones, maar wel veilig en goed voedsel. Dit voedsel groeit niet in de mijnbouw gebieden waar de grondstoffen voor onze smartphones vandaan komen, maar ook deze mensen moeten eten. Dus waar zij ons in technologie voorzien, voorzien wij hen van voedsel. Misschien is dit juist een goed moment om even stil te staan bij de magische momenten van werken in de agrarische sector, want waar mijn toekomst naar toe gaat is maar net waar de wind waait.
Lisette Alders
Familie Alders 